De recente gebeurtenissen tonen aan dat Israël zich niet langer beperkt tot militaire operaties aan de grenzen, maar een strategische arrogantie tentoonspreidt diep in het Midden-Oosten, terwijl de wereldorde geen enkele effectieve verantwoording weet af te dwingen.
Syrië: het ondermijnen van de post-regimefase
In september 2025 voerde Israël luchtaanvallen uit op Homs en Latakia, ver buiten de traditionele grenszones. In tegenstelling tot de oude rechtvaardigingen die verwezen naar de aanwezigheid van Iran of Hezbollah, wijzen rapporten van het Syrisch Observatorium voor de Mensenrechten en internationale media zoals Reuters en BBC erop dat de doelen verband hielden met de militaire infrastructuur van de nieuwe Syrische regering. Analisten benadrukken dat het strategische doel is om de heropbouw, economische en maatschappelijke ontwikkeling te dwarsbomen en Syrië in een toestand van fragiliteit te houden. Israël probeert daarbij interne breuklijnen uit te buiten door steun te geven aan separatistische en sektarische groepen, waaronder pogingen om de Druzen en lokale fracties te beïnvloeden.
Qatar: diplomatieke normen onder vuur
Ook Doha bleef niet gespaard. Israëlische aanvallen troffen een officiële bijeenkomst van Hamas-leiders die bezig waren met gesprekken over een staakt-het-vuren. Deze stap vormt een ernstig precedent dat de soevereiniteit van een bemiddelende staat schendt en de fundamenten van de diplomatie ondermijnt.
Gaza: uithongering als oorlogswapen
In Gaza houdt de blokkade aan, terwijl uithongering systematisch als oorlogsmiddel wordt ingezet. Rapporten van de VN en Human Rights Watch stellen duidelijk dat hier sprake is van collectieve bestraffing die gelijkstaat aan oorlogsmisdaden. Het ontzeggen van voedsel, brandstof en medische hulp aan burgers valt onder de zwaarste schendingen van het internationaal humanitair recht.
Het internationale systeem: structurele machteloosheid
Ondanks de ernst van de situatie blijft de internationale orde verlamd. De Verenigde Naties vaardigen regelmatig resoluties uit, maar deze worden systematisch geblokkeerd door het Amerikaanse veto. Europese en internationale posities blijven grotendeels symbolisch en aarzelend, beperkt tot verklaringen of halfslachtige stappen zoals de Spaanse sancties, zonder dat er bindende of uitvoerbare besluiten volgen om Israël tot verantwoording te roepen.
De conclusie
De Israëlische arrogantie van vandaag is geen reeks geïsoleerde aanvallen, maar een doelbewuste strategie om machtsverhoudingen in de regio met geweld te hertekenen. Zolang de wereld verlamd blijft, zullen de humanitaire en politieke kosten van dit beleid volledig worden gedragen door de volkeren van de regio.
